Λένε πως καλύτερες μέρες θα έρθουν, γνωρίζοντας πως οι ίδιοι κόπτονται ν’ απογκρεμίσουν, ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι, γεμίζοντας χρυσό τις μεγάλες τους τσέπες. Χρυσός που ανήκει σε όλους, καταλήγει στα αρπακτικά τους χέρια. Κι εμείς τους δίνουμε την εντολή να τα κάνουν όλα ρημαδιό, στάχτη και μπούλμπερη. Τους χαιρετάμε μάλιστα, όταν τους συναντάμε, αντί να τους γυρνάμε την πλάτη, ολόχαροι που μας μίλησε ο βουλευτής, τρομάρα μας!

Δεν τους θυμάστε, όταν γύριζαν και μας γέμιζαν υποσχέσεις; Για μας, λέτε, νοιάζονταν, ή για το τομάρι τους; Περιχαρείς που τα κατάφεραν, μπήκαν στο μαντρί και πήραν οδηγίες από τον αρχιτσοπάνη, με πρώτη σύσταση να ξεχάσουν ό,τι είχαν υποσχεθεί.
«Τώρα που επετεύχθη ο στόχος, αφήστε τους να κουρεύονται».

Πρώτη τους δουλειά να ράψουν καινούργιο κοστούμι, να πετάξουν τα παλιά τους αυτοκίνητα και να παραγγείλουν του κουτιού πανάκριβα, που τους στοίχισαν όσο ένα κομμάτι ψωμί. Μετά να στελεχώσουν τα γραφεία τους με δικούς τους ανθρώπους, (σύζυγο, παιδιά, ανίψια), έμμισθους παρακαλώ, να πληρώνονται με δικά μας χρήματα, όπως κι οι αφεντομουτσουνάρες τους.

Το φαγοπότι μόλις έχει αρχίσει. Τσακίστηκαν να διοριστούν μέλη επιτροπών της Βουλής, για να εισπράξουν φυσικά κάτι παραπάνω από τον «κανονικό» τους μισθό, που όλως περιέργως έχει βαφτιστεί αποζημίωση. Δηλαδή, οι άνθρωποι αυτοί ζημιώνονται που βρίσκονται στη Βουλή και μας αντιπροσωπεύουν, ζημιώνονται και αποζημιώνονται.
Ε, ας τους δώσουμε κάτι παραπάνω να λιγδώσει το αντεράκι τους!

Μέχρις εδώ μιλάμε για τις φανερές απολαβές. Ακολουθούν τα κρυφά μονοπάτια, που είναι τα πιο προσοδοφόρα. Αυτά που δεν τα ξέρει κανείς, που ποτέ δεν πρόκειται ν’ αποδειχτούν, όμως ο καθένας καταλαβαίνει πως έχουν φάει με δεκαοχτώ κουτάλες.

Τα υπόλοιπα δεν γράφονται, αλλά εννοούνται. Άλλωστε όλοι ξέρουμε ότι ο παράνομος τζίρος είναι ίσος με τον προϋπολογισμό του κράτους.
Κι όλα αυτά πατώντας πάνω στην όμορφη Ελληνική λέξη Δημοκρατία, δηλαδή το πολίτευμα στο οποίο εξουσιάζει, (κρατεί), ο δήμος, (λαός).
Ξέφτισαν όλα. Όταν τα όνειρά σου αρχίζουν και τελειώνουν στον πλουτισμό και στην επικράτηση, πολλές δυστυχίες θα φυτρώσουν.

Όταν η παιδεία κατάντησε ένα τίποτα, μια ευτελής, δευτερεύουσα προτεραιότητα, τότε πολλές πέτρες θα κατρακυλήσουν επί των κεφαλών μας.
Όταν αποπροσανατολίζονται τα όνειρά μας, όταν σκοντάφτουν οι αξίες στην ανάγκη της επιβίωσης, οϊμέ, μαύρες μέρες θα φανούν, καθώς μόνοι μας αλείφουμε βούτυρο στο ψωμί των τυράννων.

Δεν θέλω να γίνω προφήτης κακών, αλλά όταν δεν πρυτανεύει το μέτρο, όταν παραμερίζεται η λογική, όταν λοιδορείται η ευαισθησία, όταν η τσίπα είναι ανύπαρκτη, όταν οι εμμονές κατοικοεδρεύουν στις κεφαλές των ταγών μας, τότε όλα τα κακά ενδεχόμενα είναι πιθανά.
 Όταν η ανθρωπιά καταντά άγνωστη λέξη, όταν οι άστεγοι κι οι πεινασμένοι πληθαίνουν, χωρίς να συγκινείται κανείς, όταν βλέπουμε το κράτος να τιμωρεί τους πολίτες, χωρίς να ιδρώνει το αυτί κανενός, μέγα κακό εκκολάπτεται.

 Όταν οι φωνές των ποιητών χάνονται, όταν οι στίχοι τους δεν σεργιανίζουν στα μάτια και στην ψυχή κανενός, τρισαλίμονό μας. Ποια χώρα μπορεί να σταθεί στον κόσμο, χωρίς τους ποιητές της; Χωρίς τους φάρους που με το φως τους λαμπρύνουν τη σκέψη και τα έργα μας;
Καιρός είναι τα παιδιά μας ν’ αποκτήσουν πραγματική παιδεία κι όχι αυτή που «διδάσκονται» στα σχολεία από δασκάλους που κατάντησαν να παίρνουν μισθό κλητήρα. Η παιδεία μας ν’ αναστηθεί εκ βάθρων. 

Ανάγκη να μάθουν τα παιδιά την ιστορία μας. Θα σηκωθούν οι πρόγονοι και θα μας φωνάζουν. Όλοι φταίμε γι’ αυτό με πρώτους τους γονείς, τους δασκάλους αλλά και το κράτος.
Αν αποκτήσουν τα παιδιά παιδεία οικουμενική, ουμανιστική, όπως εκείνη των αρχαίων Ελλήνων, τότε θα επιζήσουμε και κανείς τυχάρπαστος δεν θα γίνεται βουλευτής, ούτε τα παιδιά των πολιτικών θα παίρνουν προίκα τους ψήφους του μπαμπά τους.
 Όταν απελευθερωθούν από τη σκλαβιά της οθόνης, τότε θ’ αρχίσουν να σκέφτονται, κι όταν συμβεί αυτό, κανένας πολιτικός σαν τους σημερινούς «σωτήρες» δεν θα μπορεί να πατήσει στο φόβο για να μας κάνει ζάφτι.

Τότε η Δημοκρατία θα θριαμβεύσει κι ο καθένας ελεύθερα θα συλλογάται και θ’ αποφασίζει ελεύθερα αυτός για τις επιλογές του, χωρίς να κουβαλά το βάρος καμιάς υποχρεωτικότητας.
Φίλες και φίλοι, πονάω αυτό τον ευλογημένο τόπο, και δεν μπορώ να τον βλέπω να κατρακυλά μαζί με τις κουρελιασμένες αξίες στα ερείπια των ονείρων που κάναμε κάποτε.
Πού πήγε η φωνή μας; Πού πήγε η ανθρωπιά μας; Πού πήγαν τα λεύτερα τραγούδια μας; Πού πήγε η υψωμένη γροθιά; Όλα θυσία στο βωμό εύρεσης εργασίας με πεντακόσια Ευρώ μισθό.

Καιρός να συνέλθουμε, να ξαναγίνουμε αυτοί που ήμασταν κάποτε, αυτοί που αξίζει να είμαστε: Έλληνες!